www.sax.fora.pl

[Krzysztof]

Poszukuję porady dla początkującego saksofonisty tenorowego. Poszukuje jakiegoś ćwiczenia na poprawę dźwięku. Chodzi mi o przykładowe przejście z A na E z klapą oktawową. Nie wiem jak mam opisać ten dźwięk, ale moja mama mówi mi że przypomina jej to "Miałczenie kota". Chciałbym aby ten dźwięk był postawiony jak powinien, aby był taki minimalny podjazd do dźwięku tak jak jest to słyszalne u profesjonalnych saksofonistów tenorowych. Proszę o pomoc.

[ArcusDi]

[greg]

[ArcusDi]

greg tylko że tutaj problem tkwi w wysokości dźwięku, jeśli jest to spora różnica to ewidentnie ma zbyt płytko włożony ustnik. Gdybym miał możliwość spotkania się z nim to jego problem rozwiązałbym w 5 minut. Na odległość można sobie gdybać, a może się okazać że ma totalnie rozwalony aparat zadęcia. Po jego wpisach można odnieść wrażenie że jest za bardzo narwany, chciałby dostać złoty środek do uzyskania barwy dźwięku zawodowców. To bardzo złożona procedura i każdy ma na to inny sposób. Ja nie uczyłem się przejść pomiędzy poszczególnymi dźwiękami jeśli nie miałem wzorca. Też należę do początkujących saksofonistów bo uczę się od paru lat. Ze względu na mój późny wiek musiałem wiele rzeczy pominąć i zacząć od wysokiego C. Nie mając zielonego pojęcia o muzyce i tym bardziej o jazzie zacząłem od Giant Steps Johna Coltrane'a. Naśladowałem każdy jego dźwięk, każdy interwał, jego wysokość aż prawie osiągnąłem ideał. Za jednym razem ćwiczyłem artykulację, dynamikę, timing i brzmienie. Nie mówię że ma zaczynać od bardzo wymagających rzeczy, wystarczą np. same tematy jakie gra Dexter Gordon, Paul Desmond i starać się naśladować ich wszystkie elementy które wymieniłem wyżej. W ten sposób ćwiczenie jest przyjemne i bardziej efektywne bo mamy wzorzec którego nie ma w typowych ćwiczeniach interwałowych. Sam nigdy nie ćwiczyłem interwałów tylko sobie spisywałem kawałek języka jazzu, analizowałem interwały i ćwiczyłem we wszystkich tonacjach. Każdy język jazzu posiada już w sobie różnego rodzaju przewroty interwałowe jak np. jest to w większości najbardziej znanych zagrywkach Mike'a Breckera.