www.sax.fora.pl

saxa

Granie długich dżwięków jest po to, żeby skontrolować nasze umiejętności. W ogóle nie chodzi o to, żeby grać jak najgłośniej się da. Po pierwsze od razu można sprawdzić stabilność dżwięku. Jeśli dżwięk drży, to znaczy, że nie podpieramy dobrze przeponą i dmuchamy z nieodpowiednim ciśnieniem. Często wychodzi też brak kondycji. Można równiez ocenić twardość stroika, barwę dżwięku. Początkujący powinien wiedzieć po co gra. Czy uczy się po to, żeby jak najszybciej wydobyć dżwięk i zagrać na weselu, czy po to, żeby osiągnąć fajne brzmnienie, a potem dopiero wygrywać kawałki. Bmvip napisał, że zmienił zadęcie na luzne w tydzień, a wczesniej grał 20 lat klasycznym. Tamto zadęcie jednak Go w pewnym stopniu ukształtowało. Jakby dopiero zaczynał to pewnie byłoby mu cieżej osiągnąć tak szybko stabilne zadęcie jazzowe. To są moje luźne przemyślenia i może fakt, że w szkołah muzycznych dalej uczy się początkujących zadęcia klasycznego ma sens??? Smile

bmvip

saxa

W sumie to celowo zadałam to pytanie, ponieważ naprawdę w szkołach muzycznych uczy się dzieci grać zadęciem klasycznym ( w siększości). Jeśli jednak taki saksofonista będzie chciał być wszechstronnym muzykiem, który chce żyć z saksofonu, to klasyczna gra na saksofonie nie wystarczy. Muzyka rozrywkowa opiera się na innym zadęciu. I tego ja nie mogę pojąc i zrozumieć. Bo po co sobie utrudniać? Osobiście bardzo lubie muzykę klasyczną i mam do niej ogromny sentyment, ale tam rzadko wykorzystywany jest saksofon. Lubię dociekać i widzieć sens w działaniu.

bmvip

Żubr

wojsax

ekhm...że tak wtrącę swoje pięć groszy... zazwyczaj historia w szkołach jest taka, że jeśli nie ma w pobliżu wykształconego saksofonisty po uczelni wyższej, a w szkole jest potrzeba takiego instrumentu, to mianują na to miejsce zazwyczaj klarnecistę, który szybko zmienia instrument. Tak było kiedyś, gdyż saksofon w Polsce jako wykształcenie wyższe był naprawdę rzadki i stosunkowo mało ludzi grało na tym poziomie i miało ten papier dalej zwany magistrem. Za to klarnecistowych magistrów było znacznie więcej, a kwestia przejścia z klarnetu na saks jest o wiele łatwiejsza niż odwrotnie. To jest przyczyna tak zwanego zadęcia klasycznego, które jest niczym innym jak nawiązaniem do zadęcia klarnetowego. Ma swoje minusy i plusy. W większych ośrodkach teraz już uczą saksofoniści po akademiach i zmieniają te stare zasady, ale jest problem nie tyle w zadęciu co w materiale jaki się przerabia. Polskie szkolnictwo muzyczne nie nadąża (szczególnie mówię o saksach) za zmianami jakie następują i nie idą zgodnie z chęcią przyszłego muzyka, ale narzucają swoją sztampę w postaci programów, które utwory mogą być, a które nie itd. Zatwardziałość i wpływ innych pedagogów często zatrzymuje nauczyciela saksofonu by podejmować utwory "bardziej saksofonowe". Należy pamiętać, że klasyka dla saksu jest już bardzo wymagająca od grającego (w końcu saksofon to młody instrument), a granie transkrypcji z oboju fagotu czy puzonu, nie rajcuje uczniów. Naprawdę nieliczni pedagodzy forsują inne style (za co dziękuję swojemu nauczycielowi) przez co rozwijają tak naprawdę muzykę saksofonową. Moja propozycja...zmienić najpierw zasady szkolnictwa, by uczeń mógł grać to co naprawdę sprawia mu frajdę, ocenione przez nauczyciela pod względem trudności, i do tego ćwiczenia i etiudy. Poparcia dla instrumentu też nie ma na lekcjach historii gdzie przez np. 6 lat drugiego stopnia o saksofonie nie mówi się ani razu, o jazzie może godzinę przy okazji Gershwina. Mówi się ciągle o koncertach klarnetowych fortepianowych skrzypcowych, itd. Więc nie ma też świadomości w uczniach o innych stylach niż klasyka. A przecież świadomość o danym stylu rośnie wraz z wiedzą na jego temat.

Teddy

Czysta prawda.
- Szkoły muzyczne są jak inne. Nauka leży, nie tylko gry, również harmonii (dyskusja z Chesterem). Myśląc o naszych dzieciach wspierajmy tych, co próbują to zmieniać.
- David Liebman, wojujący przeciwnik zadęcia klasycznego, uważa jednak, że naukę warto zaczynać od klasycznego, gdyż prawidłowo kształtuje układ i kondycję. Osobiście pozostaję przeciwnikiem podziału na rzecz zastosowania.
- W PL rozrywki zaczyna się uczyć na studiach. Trochę późno. Może II stopień jest właściwszy, ale wówczas konieczna jest zmiana wymogów maturalnych. Szkoły uczą zawodu muzyka. Saksofonista w filharmonii raczej nie zarobi.
- Od wejścia do UE pojawiło się sporo nut na saksofon, koledzy ze wschodu są równie aktywni. Kończą się czasy obrzydliwych kserówek, jest w czym wybierać. Tylko mały kamyczek: niektórych nowości praktycznie nie da się zagrać na kultowych vintage ze starą mechaniką, choć to utwory pisane wyłącznie na saksofon.

bmvip

W 100% zgadzam się z Wojsaxem i Teddym, prymitywny i przestarzały system szkolenia, skąd ci saksofoniści maja cokolwiek wiedzieć o instrumencie (budowa,konstrukcja) o ustnikach (typy,modele,odchylenia itp.).
Dobrze że jest forum, przynajmniej tutaj trochę wiedzy mogą zaczerpnąć Smile

Żubr

jacob13th

Dawniej wywalali za wszystko, co było niezgodne z założeniami szkoły. Ludzie, z którymi grywam chałtury zostali wyrzuceni, bo ich złapali.

Nie wiem, jak jest w większych miastach, ale tu skąd pochodzę w klasie saksofonu w muzycznej, niezależnie, czy I, czy II stopień, narzucili bodajże ustnik Selmer S80 C* i ligaturę Vandoren Optimum - zasłyszałem od znajomych saksofonistów.
Rozmawiałem kiedyś z emerytowanym nauczycielem - klarnecistą i akordeonistą. Śmiał się, że spośród nauczycieli wszystkich, to na chałturach może by sobie jeden, dwóch poradziło, a uczniów nie gonią jak dawniej, bo już mało kto jest na tyle świadom tego, co chce robić, że dorabia na chałturach. Przykład - znajomy skończył II stopień na trąbce, ale chałtury gra na gitarze, bo na trąbce nie daje rady.

Teddy

Zagranie chałtury jest najczystszą formą wykonywania zawodu muzyka.

bmvip

jacob13th

W mojej skromnej opinii, muzyk, to ktoś kto jest uniwersalny w tym, co robi. Czasem zdarzają się ludzie nie potrafiący czytać nut, którzy są znacznie lepsi, niż niejeden wykształcony muzyk i takich szanuję i podziwiam. Ważne, aby czerpać przyjemność z muzyki i cały czas się rozwijać.

A nawiązując do tematu topicu, dziś po powrocie do domu mogłem nareszcie pograć normalnie i zwrócić większą uwagę na szczegóły. Zacząłem przykładać większą wagę do podparcia dźwięku oraz otwarcia gardła. Wnioski: Góra dużo łatwiej odpala mi 'z przepony', natomiast bardzo dużo poprawił się dół. Eksperymentowałem też z ustawieniem ust na ustniku - im płycej w ustach, tym ciemniejszy dźwięk i mniej góry. Co do nacisku dolnej wargi - na pewno, gdy jest mocniej napięta, dużo łatwiej kontrolować dźwięk i łatwiej osiągnąć delikatny ton.
Dzięki wszystkim za wszelkie rady, odnalazłem motywację do regularnych ćwiczeń i eksperymentowania w poszukiwaniu fajnej barwy dźwięku Wink

EDIT:

saxa

Zgadzam się jak najbardziej z tym, że granie chałtur jest oczywistą formą wykonywania zawodu muzyka. Jednakże słyszałam o takim saksofoniście, który nie opierał górnych zębów na ustniku, tylko operował samymi wargami. Oczywiście musiało to mieć wpływ na brzmienie,ale na weselach grał i repertuar miął duży.
Ja sama zawód mam zupełnie inny , a gram na saksofonie dla przyjemności. Uczę się u nauczyciela saksofonisty, który ukończył Akademie Muzyczną na saksofonie i uczy na saksofonie w szkole muzycznej. Skończył też studia jazzowe za granicą i pewnie będzie to dla Was zaskoczeniem,ale z tego co mówi to w szkole muzycznej uczy dzieci gry stosując zadęcie .....Kto zgadnie?.....

Żubr

klasyczne ?